Падавица, позната и како епилепсија, е хронично заболување на централниот нервен систем кое се карактеризира со епилептични напади што се случуваат во правилен или неправилен временски интервал. Ова пореметување на работата на централниот нервен систем настапува како резултат на нагло празнење на електричната активност во повеќе мозочни клетки истовремено.
Во клиничката пракса, често се среќаваме со пациенти кои имаат епилепсија, особено стари кучиња со нестабилен здравствен статус (ретко се случува кај мачките). Причините за појава на епилепсија можат да бидат наследни, органска, токсична или травматска природа.
Епилепсијата може да биде наследна болест и обично се пренесува од родителскиот пар, но според новите истражувања, таа може да биде резултат на микропромени во кората на големиот мозок на кучињата и притисокот врз одредени центри. Во услови на социјализација, сообразни сообраќајни несреќи се дел од секојдневието на домашните миленици. Повредите на главата, вклучувајќи потреси на мозокот, можат да бидат предизвикачи за епилептични напади кај малите кучиња и мачки. Исто така, епилептичните напади можат да се појават како секундарна појава при преживеани тешки вирусни или бактериски инфекции. Покрај наведените причини, постојат и други фактори, вклучувајќи генетска предиспозиција, пол, старост, механички пореметувања кои ја намалуваат конвулзивната прага (на пример, хипогликемија – намалување на нивото на шеќер во крвта, оштетувања на бубрезите и пореметувања на полниот циклус кај женските единки).
Повредите на мозокот, инфективното воспалување, присуството на тумори или други маси во главата можат да бидат предизвикачи за епилепсија. Стресот, како фактор што ги активира епилептичните напади, има значаен влијание врз секојдневното живеење на домашните миленици.
Настанувањето на епилептичните напади е поврзано со пароксизмалниот праг на празнење и зависи од конвулзивниот праг на одредена мозочна област. Едноставно кажано, колку поголема е дразбата, полесно ќе се премине преку толерантниот праг и како резултат, ќе се случи епилептичен напад. Различните раси на кучиња имаат различен праг на толеранција на дразбата.
Симптомите на епилепсијата кај кучињата се јавуваат во две форми: јак епилептичен напад и слаб епилептичен напад. Јакиот напад се случува внезапно, со губење на тонусот на мускулите и во рок од 20-30 секунди следува напад со грчење. Кучето ќе легне на страна со испружени нозе и неконтролирано ќе ги движи екстремитетите, ќе има тресење на вилиците и главата ќе ја завлече наназад. Често, кучето може да го прегризе својот јазик, а низ устата може да излегува бела пена со примеси на крв. Таквите напади траат околу 3-4 минути. Пред појавата на епилептичните напади, кучињата што претходно искусиле напад, често ја предвидуваат нивната појава преку нервоза, исплашен изглед и вознемиреност. После нападот, кучињата се однесуваат како ништо да не се случило, со изразено чувство на глад и жед. Со лесниот епилептичен напад се забележуваат полесно приметливи симптоми како тресење на долната вилица, треперење по целото тело, вознемирен изглед и во краток временски период се смируваат.
Лекување на епилепсијата не постои, но може да се контролира. Пациентите кои имаат повеќе од 5-6 напади месечно, се подложни на медикаментозна терапија. Оваа терапија вклучува давање на лекови кои го потискаат централниот нервен систем и го намалуваат нивото на возбудливост на мозокот. Пред почнувањето на терапијата, исклучително важна е анамнезата и податоците кои ќе ги покажат природата на појавата на епилептичните напади. Со точна и детална анамнеза може да се идентификуваат факторите што предизвикуваат напади и да се намалат дразбите што го преминуваат толерантниот праг. Комуникацијата помеѓу сопственикот на кучето и ветеринарниот доктор има огромна важност, бидејќи болеста е хронична и бара постојана контрола.